pashto poetry

غزل ـ سېف الرح   مان سلیم د وړو وړو خدایانو دې بنده کړم ـ مخ ۴۱ ـ چې ګیله مې درته وکړه، نو خفه شوې ته زما سره پښتو کړې، پښتنه شوې ـ دا څه راغلۀ ستا په زړۀ کښې خبر نه یم چې له ورایه را ښکاره شوې بیا ستنه شوې ـ تصور مې ستا په زلفو کښې راګېر کړو خیال او فکر ته مې پښو کښې زولنه شوې ـ که ډیوې مې کړې د اوښکو ډېرې بلې خو د هجر شپې ته نوره هم درنه شوې ـ زړۀ ته وګوره د هغې څو خبرو چې تر شونډو پورې راغلې پستنه شوې ـ مېلمستیا مې د خوبونو درله درکړه چې په خیال کښې مې ته راغلې مېلمنه شوې

غزل =   ايوب صابر  ص ګرخون ـ مخ ۱۵۱ ـ خزان تېر شو د سپرلي ښکلے ماښام دے غمه ورک شه نن زما په لاس کښې جام دے ـ چې زما د مينې تنده پرې ماتېږي ستا د سترګو پېمانو ته مې سلام دے ـ په جلوت کښې يې حرام بولې واعظه په خلوت کښې دې د ميو انتظام دے ـ باتور هغه چې په زړونو بادشاهي کړه هغه نه چې تل شمشېر يې په نيام دے ـ د زړه سره په خوبانو کښې ممتاز شوې د صابر غوندې باغي دې چې غلام دے

د غربت سوې ځواني لکه زمکه باراني زما زور زما ځواني ستا په حسن قرباني دا د مينې خزانې زما برخه اسماني دا د سرو ګلو موسم دا بې کچه ځانځاني دا د ويرې نه سجدې دا د ډب مسلماني د دولت هر يو انبار نه دی فضل رباني چې پېدا شومه پښتون ربه ستا مهرباني اباسين يوسفزی

غزل خنـــــدا ګلاب دې که ګلاب خنــــدا  د ښکلــــو سـوال خندا جواب خندا   د آدم خــــــان سندرې وژنی سړې  درخو خـــــــــوره کړه په رباب خندا   ځـــــار ئې د شونډو د شرین اقراره  څاڅی ترې نن شراب شراب خندا   زما نه مـــــا یوسی د ځــــانه سره  ستا په بړق بړق لکه سیلاب خندا   که حادثه هم وی حاصل وی د ژوند  د محبت د انقـــــــــلاب خنـــــــــدا   لګی په زړه لکــه غزل د ســــــــائل  ستا د جــــــــانان مخ د کتاب خندا

هغه زخم  ـــــــــ هغه زخم  چې په کوم زخم کې ته وې  ستا نامه وه  ستا قیصه وه  ستا د مینې تماشه وه  هنګامه وه  څړیکې ، څړیکې وو ، پرهر وو  خوږېده به  څڅېده به  څړیکې ، څړیکې  څاڅکې ، څاڅکې  هغه زخم  چې په کم زخم کې ته وې  ستا قیصه وه  ته خبر یې  هغه زخم اوس ورغلی  هغه زخم مې ګنډلی  په دردونو  د دردونو په تارونو  د ګلونو په رګونو  هغه زخم  چې په کوم زخم کې ته وې  ستا په نوم وو  ټولو خلکو ته معلوم وو هغه زخم داسې ورک شو  چې په سترګو لیدی نه شي  هن! په ګوتو معلومېږي  چې لاس وروړې خوږېږي  خو چې ته ګوتې ورنه وړې  ګنې بیا راتازه کېږي  وینې کېږي ، پرهر کېږي  ارواښاد صاحب شاه صابر